Ανθρώπινες σχέσεις Vol. 2 παρά κατι
>> Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013
Το χω απ οτι φαινεται συνηθεια μια φορα το χρονο να σου ρχομαι δω κ να σου γραφω 5 αραδες καλο μου μπλογκ... Ωστοσο αυτη τη φορα ετσι για να σπασω τη συνθεια δε θα σου γραψω εγω αλλα θα μεταφερω ενα κειμενο που επεσα πανω οσο ημουν στρατιωτης (αα ναι απο τη τελευταια φορα που τα 'παμε εδω εγινα κ ξεγινα στρατιωτης) κ που περιγραφει με αρκετη ακριβεια (οκ ισως με πιο ματσο-μπρουταλ feeling... μεταλλο κ βαρβατιλα ρεεεε!!!) οσα νιωθω τον τελευταιο, αρκετο, καιρο γυρω απο το γνωστο θεμα...
(Βαλε το τραγουδακι, πρωτα ειναι ομορφο) ; )
Mumford & Sons - I Will Wait από CineStars
Read more...
(Βαλε το τραγουδακι, πρωτα ειναι ομορφο) ; )
Mumford & Sons - I Will Wait από CineStars
Κάποτε διάβασα πως στον έρωτα είσαι μόνος. Ήμουν σε σχέση τότε κι έτσι μπορεί η κάθε σειρά του κειμένου να ήταν αληθινή και γραμμένη με πόνο -προφανώς και τεκίλες- αλλά τότε όχι απλά δεν με επηρέασε αλλά μ' έκανε ακόμα και να νιώσω πιο ευτυχισμένη με τη σχέση μου. “Τυχερή είμαι που δεν είμαι μόνη στον δικό μου έρωτα”, σκέφτηκα τότε.
Μετά ο καιρός πέρασε και απλά η σχέση τελείωσε. Τελείωσε όμως και όσο περνάει ο καιρός (δεν έχει περάσει και πολύς) ένα πράγμα μου γυρνάει στο μυαλό: Πέρασα και δεν ακούμπησα;
Τι είναι αυτό ρε παιδί μου που τελικά κάνει τον άλλον να σε πετάει έτσι χωρίς να σου δώσει εξηγήσεις; Και αν θες, ποσώς με ενδιαφέρουν οι εξηγήσεις αλλά αυτό το “θεά είσαι, μια χαρά θα τα πας, απλά δε μπορώ”, τι αλήθεια να σημαίνει;
Και πώς άραγε μπορείς να μοιραστείς αυτό το άδειασμα ζωής, συναισθημάτων, εικόνων και καθημερινότητας και να σε καταλάβουν;
Ποιος μπορεί να σε καταλάβει;
Και στον χωρισμό λοιπόν μόνος σου είσαι και αυτό είναι ότι πιο αληθινό έχω συνειδητοποιήσει ποτέ.
Οι φίλοι σου σε παρηγορούν, ακόμα και οι φίλοι του σε παρηγορούν. Άλλοι σου λένε ότι είναι μαλάκας. Έχεις δίκιο τους απαντάς εσύ. Κάποιοι σου λένε πως ποτέ δεν θα είναι ευτυχισμένος. Το ξέρω απαντάς εσύ. Πως δεν σου άξιζε. Αλίμονο τους λες. Και εν μέσω όλων αυτών, πίνεις, πίνεις και ξαναπίνεις, πας μεθυσμένος στη δουλειά και περιμένεις πώς και πώς να φύγεις, να βγεις να ξαναπιεις, να πείσεις τον εαυτό σου πως περνάς καλά, να πείσεις τον εαυτό σου πως “Θεά είμαι και μια χαρά θα τα πάω”.
Ποιον όμως πας να κοροϊδέψεις; Σου φταίει ότι σε χώρισε ή πράγματι σου λείπει τόσο; Εσύ του λείπεις; Σε έχει σκεφτεί καθόλου; Πονάει; Σε ξεπέρασε; Μήπως ανακουφίστηκε κιόλας (όχι, όχι. Αυτό δεν το σκέφτεσαι, νιώθεις να σου στρίβει). Ποιος θα' ρθει να στα απαντήσει όλα αυτά μου λες;
Η κολλητή σου που σε βλέπει μέρα με τη μέρα να χάνεις κάθε ίχνος υγείας από πάνω σου; Αυτή αποκλείεται!
Μαλάκα θα στον πει και ό, τι δεν σου άξιζε θα σου θυμίζει απ' το πρωί ως το βράδυ.
Μήπως ο κολλητός σου που έχει καταντήσει η τηλεφωνική σου παρηγορήτρα και που τον παίρνεις στις 5 το πρωί και χτυπιέσαι με λυγμούς ενώ ορκίζεσαι πως θα πεθάνεις; Σιγά. Αυτός θα σου πει φάε κάτι γιατί έμαθα ότι σου έχουν μικρύνει τα βυζιά, θα σου υπενθυμίσει πως δεν είναι άντρας αυτός που τιμά τα παντελόνια του και στο τέλος θα σου πει και ένα χέσ' τα όλα και έλα εδώ.
Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Ότι τα χέζεις όλα και πας εκεί και συνεχίζεις να πίνεις και συνεχίζεις να λιώνεις και συνεχίζεις να ορκίζεσαι πως είναι “μαλάκας” και συνεχίζεις να ορκίζεσαι πως “Θεά είμαι και μια χαρά θα τα πάω”.
Μπορείς όμως να τα πας καλά αν τελικά όλο μόνος σου πρέπει να το περάσεις; Μπορείς να ορθοποδήσεις όταν νιώθεις πως πέρασες κάποια χρόνια απ' τη ζωή σου με έναν άνθρωπο που σου αποδεικνύει ακόμη και μετά τον χωρισμό πως πέρασες και δεν ακούμπησες;
Γιατί καμιά φορά εσύ ο άντρας, ο οποιοσδήποτε άντρας ξεχνάς κάτι πολύ βασικό. Άνθρωπο είχες δίπλα σου. Τον άνθρωπό σου όπως έλεγες. Και τώρα ξαφνικά δεν μπορείς να του εξηγήσεις τι σου έφταιξε;
Δεν έχεις λες τα λόγια να του περιγράψεις το γιατί θες να συνεχίσεις μόνος; Γιατί μ' αφήνεις μόνη την ώρα που με χωρίζεις; Γιατί μ' αφήνεις έκτοτε μόνη; Που πήγε το “είμαστε ένα”; Πως το κατακρεουργείς στα “δύο” από τη μια μέρα στην άλλη και πως μ' αφήνεις μόνη να συνεχίζω αυτό που ονειρευόμασταν να συνεχίσουμε μαζί;
Έχεις ποτέ σκεφτεί άραγε κι εσύ ότι “στον έρωτα είσαι μόνος”; Ότι ένα γλυκό σου βλέμμα το πρωί μου αρκούσε; Ότι το να κάτσουμε κατάκοποι να πούμε τα νέα της ημέρας μας για εμένα ήταν το μόνο απαραίτητο; Έχεις σκεφτεί ότι ακόμα και στον χωρισμό μας είμαι μόνη, όπως ήμουν και τότε στον έρωτα;
Και όχι δεν σε αφήνω να μου λείπεις γιατί μου λένε ότι δεν μου αξίζει να σε αφήνω να μου λείπεις. Και ούτε φαντάζομαι πως θα ήταν αν ποτέ ήμασταν ξανά μαζί γιατί μου λένε ότι τα ίδια θα γίνουν. Και δεν θα σου πω ποτέ ότι σβήνω, κάθε μέρα σβήνω, γιατί μου λένε να περνάω “καλά” και να ξεδίνω.
Και στο τέλος δεν θα σου πω ότι σε αγαπώ, γιατί μου λένε ότι απλά σε είχα συνηθίσει.
Έχω τόσους ανθρώπους γύρω μου να “μου λένε”. Και έχω τόσους ανθρώπους γύρω μου να μου υποδεικνύουν “τι να κάνω”. Και έχω τόσους ανθρώπους να με αγαπούν πραγματικά.
Στον χωρισμό μου όμως γιατί να είμαι τελικά τόσο μόνη;
ΤΟ BE CONTINUED...
