Κεφαλαιο ανθρωπινες σχεσεις (I)

Απο οτι φαινεται το ετος 2009 παει καλα για το μπλογκ μιας κ για πρωτη φορα μετα απο 3 χρονια ξεπερασαμε το διψηφιο αριθμο αναρτησεων

τωρα αυτο να ειναι αραγε καλο?

αντι να μιλαμε περισσοτερο με τους γυρω μας τεινουμε να μιλαμε με τους εαυτους μας. Συνεχως περιοριζομαστε ολο κ περισσοτερο σε μια εσωτερικη διαμαχη η οποια μας οδηγει στο να κλεινομαστε στις διαπροσωπικες επαφες με το ειναι μας προετοιμαζοντας αραγε το εδαφος για αλλους εγκλεισμους? Ισως σε μια χωρα που βασιλευει η Klinex κ που οι ραφτες παντα μπερδευουν τα μετρα στα μανικια?

ποιος ξερει...

η αληθεια ειναι παντως πως το 2009 ειναι στα μισα του (και κατι ψιλα) κ ηδη οι σχεσεις των ανθρωπων του κοντινου μου περιβαλλοντος εχουν πολωθει σε απιστευτα επιπεδα

Κρατανε πολλα μεσα τους κ αντι να συζητανε ευθεως με τον ανθρωπο τους ή εστω τον κολλητο τους τα προβληματα τους η εστω αυτα που τους απασχολουν τα συζητανε με τους εαυτους τους εχοντας ως αποτελεσμα να ακουν σαν ηχω την αναπαραγωγη των ιδιων προβληματων σε διαφορετικες αποχρωσεις... Δεν εκμηστηρευομαστε τα αισθηματα κ συναισθηματα μας. Απο τα πιο αγνα μεχρι τα πιο ποταπα τα κραταμε μεσα ειτε αισθανομενοι ντροπη είτε φοβο για το τι προκειτε να ακολουθησει...

Ειμαστε δεσμιοι των ταμπου της εποχης μας... Μιας εποχης κ κοινωνιας που μας εχει οδηγησει να αισθανομαστε ντροπη για τους εαυτους μας, για αυτα τα οποια πραγματικα ειμαστε, μιας εποχης που παντα περιμενει να πραττουμε οχι με αυτα που εμεις θελουμε αλλα με αυτα που εκεινη υπαγορευει. Πολλες φορες καταλληγουμε να λειτουργουμε σαν να κοιταμε τους εαυτους μας μεσα απο ενα καθρεφτη μονο που στη πραγματικοτητα κανουμε τα ακριβως αντιθετα απο αυτα που θελουμε

Αγαπαμε τον διπλανο μας ομως τον πληγωνουμε, ενδιαφερομαστε για τον αλλον αλλα με εναν 3ο εχουμε σχεση, θελουμε να αλλαξουμε τη ζωη μας αλλα κραταμε τα παντα ιδια, θελουμε να υψωσουμε το αναστημα μας αλλα σκυβουμε ολο κ περισσοτερο, ξερουμε τι θελουμε αλλα φοβομαστε να το μαρτυρησουμε κ ακομα περισσοτερο να το πραγματοποιησουμε. Λιγοι ειναι αυτοι, αν δηλαδη υπαρχουν ακομα στις μερες μας, που εχουν ονειρα τα οποια ειναι διατεθιμενοι να εκπληρωσουν μεχρι τελους χωρις να ενδιαφερθουν για τις συνεπειες

Ειμαι σχεδον σιγουρος πως κανεις δεν ειναι διατεθιμενος να κανει ολα μα ολα οσα εκανε ο Christop... μαλλον ο Alexander Supertramp (βλ. Into the Wild). Εχουμε χασει την ελευθερια μας! (ειχα σκοπο να γραψω για αυτην την ταινια αλλα δυστυχως τα γεγονοτα της καθημερινοτητας με προλαβαν)

Το χειροτερο ομως που παρατηρω ειναι πως πλεον εχουμε χασει τους εαυτους μας... Πιστευουμε πως αν κλειστουμε στη μοναξια μας (ή στη μοναξια του συνειναι), πως αν πεταξουμε τον διπλανο μας, με τον οποιο εχουμε περασει τοσα πολλα, θα καταφερουμε να λυτρωθουμε κ να δουμε οπως ο ηρωας μας τον κοσμο εκνεου, απο το μηδεν με ενα αλλο ματι. Πως θα μπορεσει να ξαναφυσηξει μεσα μας ενας αερας καθαρος γεματος υποσχεσεις κ ελπιδες.

Αν κ μεγιστος υποστηρικτης του κινημματος της μοναξιας (κ μαλιστα αυτης που κρυβεται στο πληθος) συνειδητοποιω πως το να κυνηγας σκιες δεν ειναι τιποτα αλλο απο το να αποφευγεις το φως... Εκτος βεβαια αν τις κυνηγας στην αντιθετη κατευθυνση... Τοτε ομως δεν ειναι σαν να σε κυνηγανε οι σκιες σου?

Happiness: Real only when shared (?)

to be continued...