Περασε ολοκληρος μηνας κ ομως ουτε μια αναρτηση... Περιεργη η αισθηση της επιστροφης... Ομορφη, αμηχανη, σαν το πρωτο ραντεβου, σαν τα δειλα πρωτοβροχια του Οκτωβρη... τα οποια ομως φετος δε μας εκαναν τη χαρη να εμφανιστουν. Τελευται προσπαθω ολο κ περισσοτερο να μην σκεφτομαι. Δε θελω κ δε μ αρεσει. Η αληθεια ειναι πως "μου τη σπαει" που μ αποφευγω, κ υστερα "μου τη σπαει" που "μου τη σπαει"... and the story goes on
Αφου κανεις δεν θελει να ειναι εδω που ειναι γιατι ειναι? Αφου δε θελεις να εισαι αυτος που εισαι γιατι Εισαι!!!??
Καταραμενε Χαγιατε...
Παντως αντικειμενικα φαινεται πως ειναι καλυτερα η τρεχουσα κατασταση, ο υπνος ειναι μεγαλυτερος κ ο ξυπνιος πιο ξεγνοιαστος... Στη τελικη γιατι να τα αναλυεις ολα? Γιατι να ψαχνεις να βρεις το μετακειμενο? Αλλωστε δε θα μεινουμε εδω για παντα, κ σιγουρα δε θα μεινουμε για παντα στο μαζι...
Παντα... ισως η μεγαλυτερη δισυλλαβη λεξη της γλωσσας... Τοσο μεγαλη, τοσο γεματη κ ομως τοσο αδεια...
Πασχιζουμε να γνωρισουμε τους γυρω μας για να εχουμε μαζι μας ενα κομματι τους... Ομως δε κανουμε καμια κινηση να γνωρισουμε ποιοι ειμαστε...
Υπαρχουν στιγμες στη ζωη μας που τα παντα κινουνται με μια αστραπιαια ταχυτητα... Που τρεχουμε μανιωδως να ακολουθησουμε τον κοσμο γυρω μας... Εναν κοσμο που συνεχως κινειται κ μεταβαλλεται κ μαζι του κ μεις. Υπαρχουν κ αλλες στιγμες που ο χρονος μοιαζει ακινητος. Που τον αισθανομαστε να μας καταβροχθιζει το ειναι μας κ στη θεση του να αφηνει ενα κενο... ενα μεγαλο κενο κ μια απορια... "Και τωρα τι?"
Πολλοι εχουν δοκιμασει να εξηγησουν αυτην την ικανοτητα του χρονου να μεταβαλει κατα βουληση κινητικη κατασταση... Καποιοι το εχουν εκφρασει σε μια περιοδικοτητα, κατι σαν το εκκρεμες, στην οποια ειαμστε καταδικασμενοι η μια φαση της κινησης να κολουθει αυτη της ισοροπιας(ακινησιας) κοκ, αλλοι παλι το παρομοιαζουν με την νηνεμια πριν απο την καταιγιδα κ το αντιστροφο...
Αυτες τις μερες ο χρονος μοιαζει να εχει παγωσει για τα καλα... αντε να δουμε... :-/
Φίλε μου, εσύ που κάνεις τον κόπο να διαβάσεις αυτό εδώ το κείμενο, άκουσε μια συμβουλή. Μην διαβάσεις παρακάτω. Δεν έχει τίποτα να σου πει αυτό το κείμενο. Τίποτα απολύτως, κανένα νόημα, καμμιά ουσία. Σε βλέπω όμως αρκετά επίμονο και περίεργο, ακόμη, θα έλεγα. Συνεχίζεις ακόμη να διαβάζεις. Μα αφού σου είπα,αυτό το κείμενο δεν έχει τίποτα να σου δώσει. Εσύ εκεί. Επιμένεις. Σε έχει φάει η περιέργεια. Εχεις ήδη φτάσει στην μέση κι όμως συνεχίζεις ακόμη να διαβάζεις. Οταν όμως φτάσεις στο τέλος, και συνειδητοποιήσεις ότι δεν έβγαλες τίποτα, μην τα βάλεις μαζί μου. Εγώ σε είχα προειδοποιήσει. Για όλα φταίει η ακατανίκητη περιέργειά σου, που ενώ σου λέω, από την αρχή, ότι αυτό τοκείμενο γράφτηκε απλά για να γραφτεί, εσύ εξακολουθείς να επιμένεις να το διαβάσεις ολόκληρο. Σταμάτα να διαβάζεις τώρα. Οσο είναι ακόμη καιρός. Δείξε δυνατός. Δείξε ότι έχεις θέληση. Εχεις ακόμη λίγο χρόνο για να αλλάξεις γνώμη. Είσαι όμως τόσο ξεροκέφαλος που το έφτασες στο τέλος του. Και τώρα που το τέλειωσες, μπράβο σου! Τι κατάλαβες;
Σημερα ψαχουλευοντας τα αρχεια μου βρηκα το παραπανω κειμενο που πριν απο πολυυυυ καιρο ειχε φτασει στο γραμματοκιβωτιο μου κ φυσικα οντως περιεργος εκατσα κ το διαβασα μεχρι τελους... Η αληθεια ειναι πως το περιμενα πως δε θα υπηρχε κατι (τουλαχιστον εκ πρωτης οψεως) ωστοσο μου αφησε μια πικρια, ειχα μια ελπιδα οτι κατι θα υπαρχει... Μια μικρη Kinder εκπληξη :-) για αυτο λοιπον αγαπητε αναγνωστη αποφασισα να γραψω κατι τουλαχιστον εσυ που μοιραζεσαι την ιδια περιεργεια μαζι μου να εχεις κατι να διαβασεις...
Ειπα νωριτερα οτι εκ πρωτης οψεως δεν υπηρχε τιποτα... Στην πραγματικοτητα το κειμενο ηταν γεματο απο νοηματα. Σου δινει την ευκαιρια, κ μαλιστα πολλακις, να γνωρισεις τον εαυτο σου. Να θεσεις στον εαυτο σου ενα οριο, να σταματησεις να διαβαζεις κ να επιβληθεις στην περιεργεια σου. Σου δινει επισης την ευκαιρια να εμπιστευτεις, να εμπιστευτεις αυτον που γραφει το κειμενο, εναν αγνωστο τελειως, κ ματαια προσπαθει να σε εμποδισει και να σε "προστατευσει" να χασεις τον χρονο σου... Δε σε αδικω... Αλλωστε ποιος σημερα θα ασχολιοταν με εναν "ξεμπαρκο" που ερχεται απο το πουθενα κ προσπαθει να τον προειδοποιησει? Στη καλυτερη των περιπτωσεων θα φευγαμε φωναζοντας τον "τρελοοοο", στη χειροτερη μπορει κ να τον χτυπουσαμε.
Το αστειο ειναι οτι καποτε ειχα διαβασει ενα κειμενο που ελεγε 10 απλα βηματα για να σου παει καλα η μερα... μεσα σε αυτα ηταν να πεις μια καλημερα κ να χαμογελασεις χωρις λογο σε εναν τελειως αγνωστο... (παραδοξως ειχε δουλεψει)
Anyway ως προς το κειμενο πως το βλεπω εγω? τωρα? Σου δειχνει να καταλαβεις οτι εχασες το χρονο σου δινοντας συνεχεις ευκαιριες σε κατι το οποιο δε αξιζε την προσοχη σου, τον χρονο σου κ τον εαυτο σου... Αποδεικνυει το πεισμα μας να φτασουμε μεχρι το τελος ενω βαθεια μεσα μας ξερουμε οτι ειναι λαθος, ενω διαβαζουμε ολες τις ενδειξεις που το φωναζουν οτι οδευουμε προς τη λαθος κατευθυνση...
Και ομως εμεις εκει... αγεροχα κοιταζουμε το λαθος (με βλεμμα μαλιστα μοσχου σιττευτου) κ βαδιζουμε ταχυτατα προς αυτο
Αναλωνομαστε κυνηγωντας ενα πουκαμισο αδειανο, οπως θα ελεγε κ ο ποιητης, συνειδητοποιωντας το μονο οταν ειναι πλεον αρκετα αργα...
(klinex οχι αστεια)
Τι τα θες? Cest la vie...
ή οπως λεγαμε κ παλαιοτερα... ο ανθρωπος φυσει ορεγεται του ειδεναι...
Αλλη μια Παρασκευη βραδυ, μονος, ο γραφων επεστρεψε για να στοιχειωσει αλλη μια φορα τις σελιδες αυτου του ιστολογιου του... Αυτη τη φορα χωρις τονους μιας κ απο την τελευταια του εμπειρια συνηδειτοποιησε οτι ειναι πολυ πιο απολαυστικο το γραψιμο ελευθερο, χωρις τη διαρκη υπενθυμιση του "2πληκτρα-αριστερα-του-ENTER" οποτε θα ζητησω την ανοχη της αγαπημενης μου Μ. but thats how things work with me... :-/
Πρεπει νομιζω να το κοψω αυτο με την ετεροπροσωπη αφηγηση, οχι τιποτα αλλο αλλα ειναι δυσκολοι καιροι πριγκιπες ποσο μαλλον για μικρους εκπτωτους γεωπονους... Εκπτωτους λεγω διοτι το πουλι της εξεταστικης, το οποιο με τοση χαρη εχουμε καβαλησει (μεεεερες τωρα), με τις συνεχεις αναταραξεις του μας εχει κανει ηδη να φαμε τα μουτρα μας ουκ ολιγες φορες (το φωτεινο counter πανω απο το κεφαλι μου λεει 6 αν δεν απατωμαι). Ετσι ειναι καλη μου κυρια, γιατι καταταγειτε μας ελεγαν κ θα δειτε... αλλα κανεις δε φροντισε να μας πει για το ποσο πολυ ποναει να τρως τα μουτρα σου κ να γευεσαι τη "μητερα γη" σε σχεδον καθημερινη βαση...
Βεβαια ολα αυτα ενω υπο αλλες συνθηκες θα επρεπε να σε εχει ηδη φερει σε κατασταση νευρικου κλονισμου (σσ στη δικη μου ιδιοσυγκρασια αναφερομαι) διατηρεις μια απιστευτη απαθεια (η οποια μαλιστα οσο παει κ εξαπλωνεται ταχυτερα κ απο τη γριπη των χοι(η)ρων)... Μια εκφραση ηλιθιου χαμογελου συνδυασμενο με το βλεμμα του "μοσχου του σιτευτου" ειναι αποτυπωμενη στην αφεντομουτσουναρα σου κ κανει τους γυρω σου να προβληματιζονται για "θολα ποτα" στα οποια πιθανοτατα επιδιδεσαι τελευταια.
Και μεσα σε ολα αυτα "τσουπ" σκαει η "χοντρη κυρια" στη σκηνη κ ανακοινωνει πως σε ενα μηνα εχουμε εκλογες κ αμεσως βλεπεις γυρω σου ολα τα προβληματα να εχουν ξεπεραστει -φωτιες, ανεργια, οικονομια, γριπη, ονομασιες ΠΓΔΜ, τουρκικες παραβιασεις, ασφαλιστικο, σκανδαλα, ασφαλεια, μεταναστες, αντιεξουσιαστες, παιδεια, (ελευθερια???) κ ολοι να κοπτονται κ να ραβονται για το νεο σουπερ-ντουπερ-εξιγχρονιστικο ψηφοδελτιο το οποιο θα πεσει σαν φως στα κεφαλια μας την 5η του Οκτωβρη κ οι ανθρωποι θα αλλαξουν. Θα σταματησουν να ειναι ψωνισμενοι εκμεταλλευτες που με την πρωτη ευκαιρια θα πατανε τον διπλανο τους οχι απο ανωτεροτητα αλλα απο βλακεια, πρωτα δικη τους κ επειτα απο βλακεια του διπλανου τους που δε φροντισε να τους βαλει στη θεση τους οταν επρεπε.
Καθε μια απο αυτες τις παραγραφουλες θα μπορουσε να ειναι κ ενα ξεχωριστο "thread", καθε μια απο αυτες τις παραγραφουλες εκφραζει τα συναισθηματα κ τις σκεψεις που μου ρχονται "ετσι οπως ερθουν" στο ξεροκεφαλο μου κ απλα αδυνατω την τρεχουσα στιγμη να αναπτυξω. Ισως απλα να μην θελω να τα αναπτυξω γιατι τι νοημα θα ειχε? Ισως γιατι μετα θα γινω πολυ χαλια κ θα θελω να μπω στο πρωτο αεροπλανο να ξεφυγω απο τους καραγκιοζακιδες που μας περιβαλλουν... Με ρωτησε χθες ενας φιλος μου γιατι στο μπλογκ σου γραφεις καθε Παρασκευη (ή εστω ετσι ισχυριζομαι). Οι Παρασκευες αποτελουν ενα οροσημο. Το τελος μιας αθλιας, ή εστω γεματης εβδομαδας την οποια θελω να αφησω πισω ωστε να ζησω πιο ηρεμος το Σουκου. Ειναι σαν την εβδομαδιαια επισκεψη στον ψυχιατρο που ολοι λιγο πολυ εχουμε αναγκη...
Ναι αλλα πως σου ηρθε ετσι ξαφνικα? Παλια δεν ησουν ετσι
(παρενθεση: καναμε γενικη συζητηση περι του ποσο αλλαζουν οι ανθρωποι κ σημαδιακων γεγονοτων -βλ. φαινομενο της πεταλουδας και ετσι- τα οποια ξεκινησαν μια αλυσιδωτη αντιδραση )
Παλια ερχομασταν Καθε Παρασκευη στο ναο (aka λαδοκολλα/ταβερνακι το Δραμι)... Σημερα ειναι Πεμπτη... ;-)
Ετσι ειναι αυτα, μεγαλωσαμε, ανοιχτηκαμε, απομακρυνθηκαμε, τα μπλεξαμε με κυριες η οποιες μας εμποδιζουν αυτες τις απολαυστικες εξοδους κ τελικα (ετσι για να βαλω το απιστευτα μελο) ερχεται μια μερα που παιρνουν τηλεφωνο τον αλλον για να τον ενημερωσουν για την κηδεια του φιλου τους... Να σχολιασω κ να ανασκευασω πλεον, μετα την πρωτη εντυπωση πως η μικρες, προστυχες κυριες δεν εχουν σχεση με την απομακρυνση μας... απλα εμεις τα γνωστα χαριτωμενα γουρουνακια γοητευμενοι απο τον κακο λυκο φτηνουμε τους κολλητους μας, οχι επιτηδες απλα λογω υπερβολικης οικειοτητας... Ειναι δικη μας αποφαση καθαρα (οχι οτι δε θα υπαρξει μουρμουρα αν κρεμασουμε το συντροφο μας για να δουμε μπαλα παρεα με τα ρεμαλια αλλα τεσπα). Βλακεια μας μεγαλη! Αυτο που εχουμε αναπτυξει με τα κολληταρια μας με τιποτα δεν υποκαθισταται... Μπορει να γκρινιαζουμε να τσακωνομαστε να βριζομαστε, να διαφωνουμε και να πλακωνομαστε για το αν θα κερδισει η ομαδα μας μεχρι το Αρθρο 16 κ απο το αν πρεπει να γινουν εκλογες μεχρι το ποιον κοιταει το απεναντι "γκομενακι"... αλλα παντα μα παντα ενα ειναι σιγουρο...
...μετα το δευτερο γυρο με τα κρασακια κ αφου οι "μπακες" εχουν αρχισει να πιεζουν αισθητα το τραπεζι, αρχιζουν να πεφτουν οι καλυτερες ατακες...
Μετα την Γκερεκου, την Ραπτη και την Καϊλη στηριζουμε την υποψηφιοτητα Ψινακη. Εμεινε να μπει και η Μενεγακη στη Βουλη...
Ναι ειναι γεγονος πως χθες μας απασχολησε ιδιαιτερα η προσεχης εκλογικη αναμετρηση. Οπως καταλαβαινετε το αλκοολ ακομα δεν ειχε φτασει στα εγκεφαλικα μας κυτταρα. Ωστοσο στη 4η γυρα...
...κοίτα, η Σαρρη εχει βυζια ο Ψινακης οχι αρα, προτιμω τη Σαρρη με καθαρα πολιτικα κριτηρια οπως καταλαβαινεις...
και λιγο πριν τελειωσουμε προφανως αγγιξαμε κ το θεμα των εξεταστικων κ των σχολων μιας κ καποια βασανα ειναι διαπανεπιστημιακα...
-Εγω το βλεπω καπως ετσι καθε μαθημα ειναι και ενα βημα πιο κοντα στο πτυχιο -Εμενα μου λες? Τωρα δινω Λογιστικη ΠΑΛΙ! για 4η φορα! Καποια βηματα δεν ειναι κ τοσο κοντα -Ελα ρε γω Δευτερα Γενετικη 4η φορα! - Ετσοιιι, σπουδαζουμε σε βαθος οκταετιας! -Ειναι που μαστε σιγουροι οτι θα επανεκλεγουμε...
"Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει πιθανόν το τηλέφωνο του απενεργοποιημένο ή βρίσκεται εκτός δικτύου. Θα ειδοποιηθεί για την κλήση σας μόλις είναι διαθέσιμος."
Τι έγινε τώρα; Αφου το κινητό του το έχει πάντα ανοιχτό γιατι μου λέει αυτη οτι ειναι κλειστό; Θα ξαναπάρω...
The number you are dialing is not available. Your phone call is being diverted please hold
δεν ειμαστε καλα! Γιατί έκλεισε το κινητό; Γιατί με αποφεύγει; Δε θέλει να μου μιλήσει; Με αποφεύγει; Λες να έπαθε τίποτα; Να πάρω το εκατό; Να πάρω το κολλητό του;
[...]
Μπαίνουμε στο msn και με το που πάμε να μιλήσουμε στο φίλο κ το κολλητό μας αυτός βγαίνει off line (σε ολους μας εχει τύχει!). Τι έγινε πάλι; Δεν με συμπαθεί πια, με αποφεύγει, ενοχλήθηκε γι' αυτό που του είχα πει προχτές και άλλες τόσες ηλίθιες σκέψεις στροβιλίζονται στο εξαρτημένο από την τεχνολογία μυαλό μας.
Chill the Fuckout! Things happen!!!
Μερικές υποθέσεις που μπορούμε να κάνουμε σε κατάσταση αγωνίας, τρέλας κ υστερίας!
Για την 1η περίπτωση
- Τέλειωσε η μπαταρία του κινητού
- Είναι σε σημείο που δεν έχει σήμα
- Ξέχασε το κινητό σπίτι
- Του έκλεψαν το κινητο
- Του χάλασε
- Δεν το έχει κάνει προέκταση του χεριού του!!
Και για τη 2η
- Το msn αργεί να ενημερώσει τη λίστα του με το ποιοι δεν είναι on-line
- Είναι Microsoft και επομένως έχει προβλήματα (Vangos sprechen)
- Μπορεί να κάνει επανεκκίνηση του pc - Μπορεί να έχει διακοπή ρεύματος
- Μπορει να τον "πεταξε"
Προφανως κ μπορεί να μας αποφεύγει, ασφαλώς κ μπορεί να θέλει να μείνει μόνος του κ στην τελικη δικαιωμα του είναι και ως τέτοιο δε πρέπει να του το παραβιάζουμε στελνοντάς του ενοχλητικα μηνυματά (ενοχλητικά γιατί θα τα δει οταν θα ανοίξει το κινητο του) κ αναστατώνοντας το κόσμο. Ίσως να θέλει να περάσει μια μέρα ηρεμίας κ ξεγνοιασιάς μακριά απο την τεχνολογία και απο την επικοινωνία με τους αλλους, ανενόχλητος να θέλει να σκεφτεί, να ξεγλιστρίσει απο απο τη καθημερινότητα του συγχρονου τρόπου ζωης που επιβάλει η τεχνολογία κ να βγεί απο τον ασφυκτικό κ μαζοποιητικό σύμπαν-φυσαλίδα που υπαγορεύει.
Τελικά μήπως η τεχνολογία υπάρχει για να μας περιορίζει την επικοινωνία (είτε με τους γύρω μας είτε με τους εαυτούς μας);
Απο οτι φαινεται το ετος 2009 παει καλα για το μπλογκ μιας κ για πρωτη φορα μετα απο 3 χρονια ξεπερασαμε το διψηφιο αριθμο αναρτησεων
τωρα αυτο να ειναι αραγε καλο?
αντι να μιλαμε περισσοτερο με τους γυρω μας τεινουμε να μιλαμε με τους εαυτους μας. Συνεχως περιοριζομαστε ολο κ περισσοτερο σε μια εσωτερικη διαμαχη η οποια μας οδηγει στο να κλεινομαστε στις διαπροσωπικες επαφες με το ειναι μας προετοιμαζοντας αραγε το εδαφος για αλλους εγκλεισμους? Ισως σε μια χωρα που βασιλευει η Klinex κ που οι ραφτες παντα μπερδευουν τα μετρα στα μανικια?
ποιος ξερει...
η αληθεια ειναι παντως πως το 2009 ειναι στα μισα του (και κατι ψιλα) κ ηδη οι σχεσεις των ανθρωπων του κοντινου μου περιβαλλοντος εχουν πολωθει σε απιστευτα επιπεδα
Κρατανε πολλα μεσα τους κ αντι να συζητανε ευθεως με τον ανθρωπο τους ή εστω τον κολλητο τους τα προβληματα τους η εστω αυτα που τους απασχολουν τα συζητανε με τους εαυτους τους εχοντας ως αποτελεσμα να ακουν σαν ηχω την αναπαραγωγη των ιδιων προβληματων σε διαφορετικες αποχρωσεις... Δεν εκμηστηρευομαστε τα αισθηματα κ συναισθηματα μας. Απο τα πιο αγνα μεχρι τα πιο ποταπα τα κραταμε μεσα ειτε αισθανομενοι ντροπη είτε φοβο για το τι προκειτε να ακολουθησει...
Ειμαστε δεσμιοι των ταμπου της εποχης μας... Μιας εποχης κ κοινωνιας που μας εχει οδηγησει να αισθανομαστε ντροπη για τους εαυτους μας, για αυτα τα οποια πραγματικα ειμαστε, μιας εποχης που παντα περιμενει να πραττουμε οχι με αυτα που εμεις θελουμε αλλα με αυτα που εκεινη υπαγορευει. Πολλες φορες καταλληγουμε να λειτουργουμε σαν να κοιταμε τους εαυτους μας μεσα απο ενα καθρεφτη μονο που στη πραγματικοτητα κανουμε τα ακριβως αντιθετα απο αυτα που θελουμε
Αγαπαμε τον διπλανο μας ομως τον πληγωνουμε, ενδιαφερομαστε για τον αλλον αλλα με εναν 3ο εχουμε σχεση, θελουμε να αλλαξουμε τη ζωη μας αλλα κραταμε τα παντα ιδια, θελουμε να υψωσουμε το αναστημα μας αλλα σκυβουμε ολο κ περισσοτερο, ξερουμε τι θελουμε αλλα φοβομαστε να το μαρτυρησουμε κ ακομα περισσοτερο να το πραγματοποιησουμε. Λιγοι ειναι αυτοι, αν δηλαδη υπαρχουν ακομα στις μερες μας, που εχουν ονειρα τα οποια ειναι διατεθιμενοι να εκπληρωσουν μεχρι τελους χωρις να ενδιαφερθουν για τις συνεπειες
Ειμαι σχεδον σιγουρος πως κανεις δεν ειναι διατεθιμενος να κανει ολα μα ολα οσα εκανε ο Christop... μαλλον ο Alexander Supertramp (βλ. Into the Wild). Εχουμε χασει την ελευθερια μας!(ειχα σκοπο να γραψω για αυτην την ταινια αλλα δυστυχως τα γεγονοτα της καθημερινοτητας με προλαβαν)
Το χειροτερο ομως που παρατηρω ειναι πως πλεον εχουμε χασει τους εαυτους μας... Πιστευουμε πως αν κλειστουμε στη μοναξια μας (ή στη μοναξια του συνειναι), πως αν πεταξουμε τον διπλανο μας, με τον οποιο εχουμε περασει τοσα πολλα, θα καταφερουμε να λυτρωθουμε κ να δουμε οπως ο ηρωας μας τον κοσμο εκνεου, απο το μηδεν με ενα αλλο ματι. Πως θα μπορεσει να ξαναφυσηξει μεσα μας ενας αερας καθαρος γεματος υποσχεσεις κ ελπιδες.
Αν κ μεγιστος υποστηρικτης του κινημματος της μοναξιας (κ μαλιστα αυτης που κρυβεται στο πληθος) συνειδητοποιω πως το να κυνηγας σκιες δεν ειναι τιποτα αλλο απο το να αποφευγεις το φως... Εκτος βεβαια αν τις κυνηγας στην αντιθετη κατευθυνση... Τοτε ομως δεν ειναι σαν να σε κυνηγανε οι σκιες σου?
Αλλη μια μερα που για κανενα λογο δε θελω να μεινω σπιτι... Οι τοιχοι σε πνιγουν καθως δεν αντεχεις πια να κρατας την αναπνοη σου...
Μοναστηρακι
Στεκομαι μονος κοντα στην εισοδο του σταθμου ακουγοντας μουσικη... Τα handsfree παιζουν το παλιο μου κολλημα, Still here απο τον Kristen Vallen που παραδοξως οταν το ειχα ακουσει πρωτη φορα παλι περιμενα καποιον στον ιδιο σταθμο... Still here σκεφτομαι κ με ενα ανοητο χαμογελο αποφασιζω να κανω μια μικρη βολτα στη πλατεια, να παρω λιγο αερα, να δω κ παλι την "αναπλαση" της πλατειας. Πανω στα τζαμια του δαπεδου εχουν ξαπλωσει 2 σκυλοι, ο ενας εκ των οποιων καθως πλησιαζω σηκωνεται ερχεται προς το μερος μου κ με μυριζει...
Γυρω μου ενα σωρο ανθρωποι ο ενας μετα τον αλλον, τοσο διαφορετικα συναισθηματα κατακλιζουν την ατμοσφαιρα... Ερχονται σε συγκρουση με τα δικα μου. Τοσοι ανθρωποι, τοσοι διαφορετικοι προορισμοι, τοσες διαφορετικες ιστοριες ολες συγκεντρωμενες προσωρινα εδω... Τοσες εμπειριες, εικονες κ συναισθηματα χαραγμενες στα προσωπα τους. Κατευθυνομαι παλι στο σταθμο μηπως δω την Σ. ο σκυλος ακολουθει κατα ποδας. Βλεπω μια νεαρη να μιλαει "πονηρα"-like girls do- με τις φιλες της καθως κοιταει μια παρεα αγοριων... Γελανε ολες μαζι με νοημα καθως η νεαρη αποφασιζει να κανει την "κινηση" της κ να κατευθυνθει προς το μερος τους, να μαγνητισει τον προσωπικο της μυθο οπως θα ελεγε κ ο Coelho...
Εκεινη τη στιγμη μια τουριστρια κρατωντας ενα χαρτη με ρωταει πως μπορει να παει στην Καπνικαρεα - περιττο να αναφερω ποση ωρα μου πηρε να καταλαβω τι εννοουσε... η επικοινωνια μας θυμιζε εντονα τη σκηνη απο τον Ροζ Πανθηρα οπου ο Steve Martin υποδυομενος τον επιθεωρητη Clouseau προσπαθει να προφερει το Hamburger - γελασα κ με τα βαρβαρικα αγγλικα μου - καπου εδω γελασε εκεινη - την κατευθυνα -ελπιζω- στη σωστη διευθυνση. Τα Handsfree πλεον παιζουν το Dose me up - κολλημα που οφειλω στην Μ. ενω ο κοσμος συνεχιζει να πηγαινοερχεται... Ζευγαρια να συναντιωνται... παρεες να χαλανε τον κοσμο με τη συναντηση τους φιλοι να αποχωριζονται κ να αποχαιρετιουνται με βαλιτσες στα χερια... Σταθερα στην εξισωση παραμενει ο σκυλος, ξαπλωμενος πλεον στην εισοδο του σταθμου, που σχεδον προκλητικα εχει προταξει τα ποδια του εμποδιζοντας ετσι τη απροσκοπτη διελευση των επιβατων... Ειναι σαν να απαιτει με το τροπο του να τον παρατηρησουν, πραγματι καποιοι του χαμογελουν... στο νου μου ερχεται ο Δεληβοριας ενω η Σ. με σκουνταει στη πλατη. Ηρθε η ωρα μου να απομακρυνθω κ γω απο την εξισωση, ο... "Βαγγελης" ομως?
Αλλη μια Δευτερα ξημερωσε για να μας θυμισει μονο κ μονο πως μας περιμενουν αλλες 5 μερες δουλειας, πρωινων ξυπνηματων μουρτζουφλιας κ ταλαιπωριας... Δυτερα, η μερα οροσημο της εβδομαδας για τους περισσοτερους αν οχι ολους... Δευτερα... same sh!t same day
hi! hello to my fans! (καιρο τωρα ηθελα να ξεκινησω δημοσιευση με αυτην την ατακα- χεχε)
αλλη μια νυχτα με βρισκει εδω, κλασσικα, μεταξυ φθορας κ αφθαρσιας αλλα και με μια πολυ ισχυρη επιθυμια να θελω να γραψω οπωσδηποτε κατι, χουσουρι που τωρα τελευταια εχει αρχισει κ παιρνει τα πανω του. - Θα επρεπε αραγε να ανησυχω?- μηπως θα επρεπε περισσοτερο να ανηυσω που μιλαω στον εαυτο μου μεσω της οθονης?- μηπως -μηπως -μηπως... τοσα πολλα ερωτηματα κ ξαφνικα ΕΝΑ.
Τι ειναι cult? Ερωτηση που επικρατησε της διαμονης μου στη Ναξο πριν κανα μηνα (ναι ξερω νωρις το θυμηθηκα)
Πολλες φορες ακουμε - εγω τουλαχιστον- οτι η ταδε ταινια ειναι cult... θυμαμαι στην Athens Voice να διαβαζουμε με την Μ. για το πιο cult μπαρακι της Ναξου, καθως κ σε παλαιοτερα αρθρα για το πως τεινουν να γινουν διαφορα μαγαζια του Κεραμεικου cult... Φυσικη ακολουθια των πραγματων ειναι να αρχισεις να αναρωτιεσαι.
Ο λαος μας λεει ρωτώντας πας στην πολη ωστοσο αυτη η Cult-City μαλλον δεν ηταν ιδιαιτερα γνωστη μιας κ οι περισσοτεροι δεν ηξεραν συγκεκριμενα να μου πουν ωσπου χθες σε μια απροσδοκιτη συζητηση με εναν παλιο φιλο μου ειπε πως τα X-files ειναι cult. Αυτο ηταν. Ειχε ερθει πια η ωρα κ η στιγμη ο μυθος των cult να απομυθοποιηθει κ να απενοχοποιηθει...
-Σου χει τυχει ρε παιδι μου να δεις καποια ταινια (ή ακομα κ κατασταση) που να ειναι τοσο μα ΤΟΟΟΣΟ τραγικη που να μην ξερεις αν πρεπει να γελασεις ή να κλαψεις? Εε ΑΥΤΟ! ειναι cult -Χμμ πχ? -Ρε παιδι μου ο γκουζγκουνης, η Emanouela ειναι cult. Το "η αληθεια βρισκεται στους Sex Pistols" κι αυτο ειναι cult.
τεσπα για να μην τα πολυλογω cult ουσιαστικα ειναι το must see or must be! Γενικα MUST! Cult ωστοσο ειναι κ το Black sheep (βλ. παλαιοτερες -σχεδον αρχαιες- δημοσιευσεις). Αρα cult ειναι συνωνυμο του trash? Μμμ πολλες φορες Ναι! αλλα cult ειναι, οπως ειπαμε, κ τα X-files που trash δε το λες με τιποτα! Γενικοτερα ομως cult ονομαζουμε οτιδηποτε ειναι "καμμενο". Burned to the bone sometimes.
-Εε ενταξει τοτε κ γιατι δε το λεμε αμεσως trash να τελειωνουμε? -Παντα ο κοσμος βαζει ταμπελες, θα βλεπες εσυ κατι που λεγεται trash? (ναι γιατι ειμαι κ γω καμμενος αλλιως δε θα μιλαγαμε αλλα τεσπα)
Οχι η απαντηση ειναι οχι, γιατι ετσι ειναι διατυπωμενα τα πραγματα στη συνειδηση μας. Τι θα καναμε λοιπον? Ολη μερα καθε μερα συνεχως θα τρεφόμασταν με τεχνη? Εδω μπαινει στο παιχνιδι το Cult το οποιο ως εννοια ερχεται να αντισθμισει την ισορροπια στο μυαλο μας. Ειναι η ασχημια για να απολαμβανουμε περισσοτερο την ομορφια. Και το καλυτερο ειναι πως το cult τελικα το οριζουμε εμεις οι ιδιοι, κανενα περιοδικο κανενας δημοσιογραφισκος κ κανενας κριτικος τεχνης δε μπορει να μας "επιβαλει" τι ειναι cult οπως συνηθιζεται με την τεχνη.
Cult ειναι οτι μας εκφραζει, οτι τραβαει η ψυχη μας! οτι μπορουμε απολαύσουμε. Ειναι ολες μας οι πιο βαθειες guilty pleasures μας που για να μην μας πιασουν όλοι στο δουλεμα το λεμε cult και "γουσταρουν" και οι άλλοι
I was born in a rainy burg in Nottingham in 1975. I passed my eleven plus and went to girl's grammar. I met my first girlfriend at school. Her name was Sara. Her wrists. Her wrists were beautiful. I sat in biology class staring at the pickled rabbit fetus while Mr.Herd said it was an adolescent phase that people outgrew. Sara did. I didn't. In 1994, I stopped pretending and took a girl called Christine home to meet my parents. A week later I moved to London to go to college and study drama. My mother said I broke her heart. But it was my integrity that was important. Is that so selfish? It sells for so little but it's all we have left in this place... It is the very last inch of us. But within that inch we are free London. I was happy in London. I played Dandini in Cinderella. The world was strange and rustling with invisible crowds behind the hot lights and all that breathless glamour. Work improved. I got small filmroles, then bigger ones. In 2006, I starred in "The Salt Flats." That's where I met Ruth. We fell in love. Every Valentine's Day she sent me roses and, oh god, we had so much. Those were the best three years of my life. In 2010, they came. And after that there were no more roses. Not for anybody. After the takeover, they started rounding up the gays. They took Ruth while she was out looking for food. Why are they so frightened of us? They burned her face with cigarettes and made her give them my name. She signed a statement saying I'd seduced her. I didn't blame her. God, I loved her but I didn't blame her. But she did She killed herself in her cell. She couldn't live with betraying me, with giving up that last inch. Oh, Ruth. They came for me. They shaved off my hair. They held my head down a toilet and told lesbian jokes. They brought me here and pumped me full of chemicals I can't feel my tongue. I can't speak. It is strange that my life should end in such a terrible place but for three years I had roses and apologized to nobody. I shall die here. Every inch of me shall perish... Except one An inch. It is small and fragile and it's the only thing in the world that's worth having. We must never lose it or sell it or give it away. We must never let them take it from us. I don't know who you are but I hope you escape this place. I hope that the world turns and things get better and that one day people have roses again I don't know who you are but I love you. I love you... Valerie.
Έμεινε να κοιτά πίσω από την κουρτίνα, χωρίς να τολμά να βγει στο κοινό. Ο σκύλος που συμμετείχε σε επίδειξη μόδας με μαγιό στην Ταιβάν, έπαθε κρίση ανασφάλειας, ίσως γιατί είναι ένα γαλλικό μπουλντόκ και όχι ένα χαριτωμένο κανίς ή τσιουάουα.
kathimerini
Μα ελατε τωρα... μην πει κανεις οτι δε του εχει συμβει ποτε κατι παρομοιο...
"[...]Ωραιο γλυπτο! Ποιο λες? Αυτο εδω στη πλατεια. Μα δεν ειναι γλυπτο κ ομως, κοιτα εκει πανω... ... Αα ναι... δεν το χα προσεξει. Πως κ ετσι? Εε κανεις πια δε κοιταει ψηλα...[...]
~Κατω πατησια
Αθηνα 2009
Μια πολη μιζερη κ σκυθρωπη... πνιγμενη στα προβληματα της και ξεχασμενη απο τους υπευθυνους της μα κ απο τους ναθρωπους της...
Οι κατοικοι της περιλυποι μα περισσοτερο ανασφαλεις... Αδυναμοι να κοιταξουν γυρω τους φοβισμενοι για το τι προκειται να αντικρισουν... Σιχαινονται μηπως δουν τη βρωμια γυρω τους λοξοκοιτουν για να μην δουν τα λαθη τους στα προσωπα των μεταναστων κ των εξαθλιωμενων απο την κοινωνια συνανθρωπων τους... Τρεμουν ομως περισσοτερο μηπως το βλεμμα τους πεσει σε καποιο τζαμι, σε καποιο καθρεφτη ή καπου που θα μπορουσε να αντικατοπρισει τον εαυτο τους κ δουν πλεον στα προσωπα τους ολη τη βρωμια κ ολα τα λαθη τα οποια τοσο πολυ σιχαινονται.
Τρεχουν συνεχως να..."προλαβουν" τις ευθυνες τους μα στη πραγματικοτητα τρεχουν για να ξεφυγουν απο τις χωματερες των προβληματων τους πριν πεσουν κ οι ιδιοι μεσα... Με το κεφαλι σκυμμενο, το πουκαμισο ελαφρως τσαλακωμενο βαδιζουν σε μια πολη των αρχαιων μυθων που σε τιποτα δεν αναδεικνυει το λαμπρο παρελθον της που οι ανθρωποι περηφανοι για τις ιδεες τους βαδιζαν με το κεφαλι ψηλα κοιταζαν τον ουρανο κ θαυμαζαν τη πολη του φωτος κ του γαλαζιου...
Αθηνα... η πολη που τρωει τα παιδια της
Νεα της τεκνα: η δυστυχια κ η εξαθλιωση.
Α ρε Χαρη... κατι ηξερες κ συ...
Μεσ' τ' ανελέητα χαράματα ξυπνάω των μεθυσμένων
Σε βλέπω από το τζάμι κοιμισμένη στη σκιά των περασμένων
Οπως λεγαμε, λοιπον, το κερας της Αμαλθειας μπορει να εκπληρωσει ακοαμ κ την πιο τρελη επιθυμια του ατομου... Να δωσει οποιοδηποτε αγαθο μπορει να τυχει και να θελησει αυτος που το εχει στην κατοχη του...
Για αυτον ακριβως το λογο πολλοι ανθρωποι ξοδευουν τη ζωη τους στην αναζητηση του... Πιστευουν οτι με αυτο θα κατορθωσουν επιτελους να ειναι ευτυχισμενοι... να εχουν ότι ακιρβως δεν εχουν... Τιμημα όλη τους η ζωη... Αθελα τους αφηνουν τη ζωη τους να φυγει να τρεξει μακρια τους στο βωμο της εκπληρωσης των προσωπικων τους στοχων. Χωρις να το συνηδειτοποιουν κομματιαζουν λιιιγο λιγο την ψυχη τους κ την προσφερουν στο κερας χωρις ομως να βλεπουν την συνολικη εικονα... οτι καποια στιγμη θα χασουν την ψυχη τους για τι? Το κερας ναι! μπορει να σου δωσει πλουτη! Ναι να σου δωσει τροφη! Χρηματα, ρουχα, σπιτια εξοχικα, αυτοκινητα , σκαφη, οικοπεδα απο μονες βατοπαιδιου, παραλιες που ανηκουν στους πολιτες και αλλα πολλα πολλα μα παααρα πολλα πραματα!
Αλλα ποτε δε θα σου δωσει αξιοπρεπεια! ποτε δε θα καταφερει να σου δωσει την αγαπη που αναζητουν πολλοι... Κ σιγουρα το βαρος του δε σε αφησει να σηκωσεις κεφαλι μα παντα σκυμμενος θα πορευεσαι... ωσπου θα αρχισεις να το καταριεσαι με τις κλασσικες αναλογες εκφρασεις (... το κερατο μου... και λοιπα Νεοελληνικα)
Πως θα μπορουσε αλλωστε ενα υλικο, οποια "μαγεια" κ αν φερει να υποκαταστησει κατι αϋλο κ, να μου επιτραπει, αεναο...
Μπορει να ακουγεται σαν διαφημιση γνωστης πιστωτικης καρτας αλλα η αξια του να βλεπεις τους γυρω σου ευτυχισμενους χαρις εσενα ειναι ανεκτιμητη... η αξια του να νιωθεις πως εισαι στο κεντρο της προσοχης για ενα κατορθωμα σου... ειναι ανεκτιμητη... η αξια του να κανει το παιδι τα πρωτα του βηματα... να λεει τις πρωτες του λεξεις... τα πρωτα του βηματα στο σχολειο ειναι πολυ περα απο ανεκτιμητη
Τα παραπανω ηταν τα λογια της ξαδερφης μου σε μια συζητηση μας για τα παιδια, καθως τη θαυμαζα που τα φερνει βολτα μιας κ τωρα μας ετοιμαζει το δευτερο-κοριτσακι- :-). Σημερα σε μια εξεταση ρουτινας βρηκανε, λεει, αιμα, οι γιατροι, στο εντερο του μωρου κ κανοντας καποιες πιο "ειδικες εξετασεις" κ λαμβανοντας υποψιν τα νεα δεδομενα της ειπαν οτι η πιθανοτητα να γεννηθει με συνδρομο Down απο 1 στις 3000 αυξηθηκαν σε 1 στις 100... Φανερα μαγκωμενη, αγχωμενη κ προβληματισμενη μου απεφυγε να μου πει απο το τηλεφωνο τι σκοπευει να κανει... Ειναι μια ζωη μου ειπε μονο... Ποιο κερας, λοιπον, ... (αναθεμα το κερατο μου!!) μπορει να την κανει παλι χαρουμενη κ ενθουσιασμενη οπως ηταν πριν 3 μερες που εβλεπε το πρωτο παιδι της να παιζει σε μια παιδικη παρασταση με το νηπιαγωγειο?
Δε πρεπει να παιρνουμε τιποτα δεδομενο αντιθετα ωφειλουμε πρωτα απ ολα στους εαυτους μας να εκτιμαμε κ να μετραμε αυτα που εχουμε κ μας περιβαλλουν... Ολοι λενε κ ολοι ξερουν δηλαδη, οτι ποτε δεν εκτιμαμε κατι παρα μονο μεχρι να το χασουμε... Ας σταματησουμε λοιπον να τα χανουμε, κ ας επικεντρωθουμε στο πως θα προασπισουμε κ πως θα κανουμε οτι καλυτερο με αυτα που ηδη εχουμε... ειτε ειναι υλικα αγαθα ειτε ειναι ανθρωποι... που σιγα σιγα θα φυγουν απο τη ζωη μας για να πανε παρακατω ειτε ειναι ο ιδιος μας ο εαυτος...
Ο Δίας σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ήταν γιος του Κρόνου και της Ρέας, οι οποίοι είχαν γονείς τη Γη και τον Ουρανό.
Ο Κρόνος, ο πατέρας του Δία, έτρωγε όλα τα παιδιά του μόλις γεννιόνταν, επειδή οι γονείς του είχαν πει ότι είναι πεπρωμένο μια μέρα κάποιο από τα παιδιά του να του πάρει την εξουσία και να εξοντωσει τους Τιτανες...
Η Ρέα όταν επρόκειτο να γεννήσει το Δία παρακάλεσε τους γονείς της, τη Γη και Ουρανό, να καταστρώσουν κάποιο σχέδιο με το οποίο θα μπορούσε να διαφύγει κάπου μακριά, όταν θα γεννούσε το Δία, για να το γλιτώσει από του Κρόνου(Χαρου :-p) τα δόντια. Αυτοί την ακουσαν και την έστειλαν στην πόλη Λύκτο της Κρήτης και απ’ εκεί στο όρος Δίκτη, όπου γέννησε κρυφά το Δία. Όταν ο Κρόνος εμαθε τι συνεβη ήλθε και ζήτησε να δει το παιδί. Η Ρέα, γνωρίζοντας τις προθέσεις του,τύλιξε στα σπάργανα ένα βράχο και τον έδωσε στον Κρόνο, ο οποίος αμέσως τον καταβρόχθισε νομίζοντας ότι είναι ο Δίας (και τον οποίο αργότερα ξέρασε στον Παρνασσό).
Μετά που η Ρέα γέννησε το Δία στο Δικταίον άντρο της Δίκτης, τον έδωσε στους εκεί Κουρήτες (βοσκούς), για να τον αναθρέψουν. Αυτοί κατά την περίοδο γέννησης και ανατροφής του Δία στο Δικταίο άντρο, όταν έκλαιγε ο Δίας, κτύπαγαν τις ασπίδες και τα τύμπανά τους, για να καταπνίγουν τα κλάματα και τις φωνές του και έτσι να μην ακούγονται από τον πατέρα του τον Κρόνο και έρθει και το φάει. Οι Κουρήτες φρόντισαν, επίσης, ώστε ο Δίας να μεγαλώσει με μέλι, γάλα, βασιλικό πολτό, αμβροσία και νέκταρ. Οι νύμφες μέλισσες Αδράστεια και Ίδη τον τάιζαν βασιλικό πολτό, η αίγαγρος Αμάλθεια το θήλαζε με γάλα και ολόλευκα περιστέρια και ένας αετός κουβαλούσαν την αμβροσία και το νέκταρ. Συνάμα η νύμφη Ίδη του χάρισε και ένα παιχνίδι, μια κρυστάλλινη σφαίρα (για μπάλα), που όταν την πετούσε ψηλά άφηνε λαμπρές πολύχρωμες γραμμές στον αέρα, όπως τα άστρα του ουρανού (-μια άλλη εκδοχή λεει ότι κάποια στιγμη ο Κρόνος καθως κυνηγούσε την Αμάλθεια για να της πάρει το Δία, έτρεχε γάλα από τούς μαστούς της, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ο Γαλαξίας)....
Ο Δίας ως νήπιο εκεί που έπαιζε κάποια μέρα από απροσεξία και επειδή δεν μπορούσε να ελέγξει τη θεϊκή του δύναμη, έσπασε το ένα κέρατο της Αμάλθειας. Λυπήθηκε πάρα πολύ και για να παρηγορήσει το ευλογημένο ζώο προίκισε το σπασμένο κέρας με μαγικές ιδιότητες. Αυτός που το είχε, αρκούσε μόνο να κάνει μια ευχή και αμέσως εμφανίζονταν μπροστά του όλα τα καλά του κόσμου. Από τότε έμεινε γνωστό ως "κέρας της Αμάλθειας" ή "κέρας της Αφθονίας"!
Όταν η κατσίκα γέρασε και πέθανε, ο Δίας λυπήθηκε πολύ και από ευγνωμοσύνη προς αυτην την έκανε αστερισμό και από το δέρμα της έφτιαξε την παντοδύναμη ασπίδα του. Όποιος την κρατούσε ήταν προστατευμένος, γι’ αυτό και σήμερα έχει μείνει η φράση «υπό την αιγίδα κάποιου…» που σημαίνει «κάτω από την προστασία του».
Η ιστορία του κέρατος της Αμαλθείας εχει πολλα κοινα με την ιστορια του ιερου Δισκοπότηρου (Holy Grail) ή οπως είναι ευρύτερα γνωστό ως Graal, μια ιστορία πολυ ενδιαφέρουσα που περιλαμβάνει ιππότες της στρογγυλής τραπέζης κ αλλα λοιπά αγγλοσαξωνικά στοιχεία...
Ειναι καποιες νυχτες που δε θες να ξαπλωσεις... Ειναι καποιες νυχτες που απλα δε θες να κλεισεις τα ματια σου. Ολοι μας εχουμε ζησει μια απο αυτες τις νυχτες... Για πιο λογο δε θελουμε... γιατι εχουμε καλη παρεα... γιατι περιμενουμε καποιον... ή κατι... γιατι μπορει να μην τα χουμε καλα με τον εαυτο μας κ να θελουεμ απαλ να βαλουμε σε μια ταξη τα πραματα... γιατι μπορει να εχουμε να διαβασουμε... αλλοι φυτοπαθολογιες αλλοι οργανικες... κάτι... αλλοι εχουν ενα ποτηρι κρασι, ενα βιβλιο κ το φεγγαρι για παρεα... Ποσο ζηλευω τους τελευταιους
Αποψε μια απο αυτες τις νυχτες... καιρο ειχα να "χτυπησω" εδω, τις προηγουμενες φορες που προσπαθησα δε μπροεσα να τελειωσω αυτο που ηθελα να πω... "εχασα το Feeling" ομως αποψε καααατι μου λεει πως θα το γραψω
Ειναι πολυ ενδιαφερον, λοιπον, οταν καθεσαι μονος με λιγη απαλη μουσικη λιγη μοναξια κ αρκετο σκοταδι τι μπορει να δεις να φεγγει... Γυρω σου αλλα κ μεσα σου... Πως βλεπεις τις σκεψεις να ξεπηδανε σαν πυροτεχνιματα μεσα σου... ασχετες κ αρχικα ασυνδετες μεταξυ τους αλλα μετα σιγα σιγα παιρνουν μορφη κ οραματιζεσαι... Συγκρινεις απο το παρον το παρελθον με το επιθυμητο μελλον της στιγμης! Τι εκανες κ γιατι τι θα θελες να κανεις κ τι θελεις να κανεις... Που εισαι κ που πας. Ή εστω που νομιζεις οτι πας, αλλωστε οπως λεει κ ο ποιητης για αλλου εμεις κινησαμε κ αλλου η ζωη μας παει... Καμια φορα ομως μας παει σε μερη που δε θελουμε ή που δεν ειμαστε ακομα ετοιμοι να παμε, σε φοβους που δεν ειμαστε ετοιμοι να αντιμετωπισουμε...
Ολοι λενε πως πρεπει να αντιμετωπιζουμε τους φοβους μας... τι θα συμβει ομως αν αντι να νικησουμε εμεις, μας νικησουν οι φοβοι μας?
Σημερα ανοιγοντας τον υπολογιστη μου καποιος γνωστός μου αποφασισε να ευχηθει κατ'αυτον τον τροπο την "Ανασταση" του θεανθρωπου... Χριστος Ασβεστη...
Πραγματι, η "Ανασταση" στις μερες μας δεν φαινεται να εχει καμια ουσιαστικη αξια μιας κ τιποτα δεν ακολουθει το μοτιβο της ανθρωπινης πνευματικης αναστασης κ ανατασης της ψυχης της συμφιλιωσης κ στον εορτασμο της "Νικης" προς την φθορα.
Πραγματικα, πως μπορει κανεις να γιορταζει την "Ανασταση", ενα συμβαν που κατα καποιους δεν ειναι επιστημονικα αποδεδειγμενο (-δε παιρνω θεση σε αυτη την πτυχη), ενος κ μονο ατομου (ειτε ειναι ανθρωπος ειτε θεος ειτε χιμαιρα) τι στιγμη που ολοι ζουν στη φθορα κ μαλιστα μια φθορα που οδευει ολο κ πιο συντομα σε τερμα? Ειναι αποριας αξιο (τουλαχιστον απο μενα) πως καποιοι συναθρωποι μας ενοχλουνται απο εκφρασεις οπως η παραπανω!
Μαλιστα λοιπον, ο μικρος Χριστουλης αναστηθηκε μεσα σε μια θαλασσα αιματος, σε μια αβυσσο δυστυχιας, μιζεριας κ ανθρωπινης εξαθλιωσης σε ολα τα επιπεδα. Ξαναγεννηθηκε σε εναν κοσμο που φωτιζεται απο το σκοταδι, οπου ο πολεμος (τα τελευταια χρονια -ατυπα- θρησκευτικος), οι ασθενειες κ η ανθρωπινη αυτοκαταστροφικη κουλτουρα μαχονται για την εξαφανιση του "χωματινου" αυτου οργανισμου.
Μια κ μονο υπαρξη αναστηθηκε, δινοντας μας το "Αγιο" φως (του αναπτηρα) πρωτου αναληφθει, ενω χιλιαδες αν οχι δεκαδες χιλιαδων ανθρωπων εφυγαν, λογω πολεμων, υποσιτισμου, ασθενειων, τροχαιων, ναρκωτικων...κτλ (μακρυς ο καταλογος) χωρις εισιτηριο μετ επιστροφης για εναν αλλο τοπο, ελπιζω κ τους ευχομαι καλυτερο. Τραγικη ειρωνεια, ακομα κ στην "Ανασταση" μονο ο Υιος του θεου καταφερε να εχει μια δευτερη ευκαιρια, ακομα κ στην ανασταση καποιοι ειναι πιο ισοι απο τους ισους... - κοινως αμα δεν εχεις μπαρμπα στα καταλληλα ποστα... (Ασχετο ,απο μικρος ειχα την απορια γιατι, εφυγε αφου αναστηθηκε? μηπως ειχε προβλεψει ολη αυτην την αηδια που μας διακατεχει σημερα κ θελησε να προστατευθει?- ποτε δε πηρα απαντηση πειστικη)
Ο μικρος Χριστουλης, λοιπόν, κ παλι αναστηθηκε, οπως κ περσι κ προπερσι κ πιο πριν κ οπως θα κανει κ του χρονου σαν ενα τυπικο περιοδικο φαινομενο- το περιεργο θα ηταν να μην αναστηθει- εμεις οι υπολοιποι???... Το πασχα περασε κ φετος- ας ελπισουμε τουλαχιστον με αυτα κ με αυτα να αναστηθηκε κ το εμπορικο ισοζυγιο (μαγαζιων κ εκκλησιων-εχουν πλεον διαφορα?)για να μην χρειαστουν κ αλλα βατοπαιδια.
Στη γειτονια ολοι εχουν φροντισει οπως κανουν καθε χρονο τετοια περιπου εποχη κ εχουν ασβεστωσει τα πεζοδρομια ("για να ειναι ομορφα κ καθαρα για τη γιορτη") κ αρχισαν ηδη να ασβεστωνουν τις νερατζιες παρακατω για να μην αρρωστησουν (κλασσικες μυκητιασεις του λαιμου καθως κ μελιτωματικες εστιες) :-/
Χριστος Ασβεστη λοιπόν φιλοι μου, κ επειδη δεν θελω να παρεξηγουμαστε ελπιζω ο Χριστος να αναστηθηκε για ολους εσας που διαφωνειτε/ ενοχλειστε/ εξοργιζεστε με τα παραπανω... κ ευχομαι κ στα δικα σας!
12 παρα ενα λεπτο... αλλη μια ανασταση πισω μας, την καλησπερα μου...
Θυμαμαι πριν πολυ καιρο... 11 Νοεμβριου του 2006...(ψεμματα λεω την ημερομηνια την θυμηθηκα απο ανασκοπηση στις παλιες δημοσιευσεις) οταν δημιουργησα πρωτη φορα αυτο το blog ποσο διαφορετικο ηταν, τελειως αλλα χρωματα, ποσο διαφορετικα ηταν τα πραματα, σεβομασταν ο ενας τον αλλον ειχαμε αξιες υπηρχαν ακομα ανθρωποι, ποσο διαφορετικος ημουν ο ιδιος, ειχα πιστευω κ προσδοκιες, σκοπος μου ηταν να κανω τη διαφορα :-) ειχα ονειρα...
τωρα πια τα πραματα αλλαξαν
τιποτα δεν ειναι οπως παλια... οι λεξεις πλημμυριζουν το μυαλο μου, πνιγουν το εγω μου, οι σκεψεις γιναν πονος κ οπως λεει κ ο ποιητης: ο πονος ειναι μια πετρα που οσοι τη δενουν στο λαιμο τους πανε με μιας στο βαθος! αλλοι πνιγονται κ αλλοι δημιουργουν... Πονος... αλλαζει την οπτικη Σε αυτη λοιπον την αλλαγμενη οπτικη εχουμε την επιστροφη του ασώτου (?)
Δεν υπαρχει καποιος συγκεκριμενος οδηγος ή κατι το οποιο θα πρεπει να γνωριζετε για αυτο το χωρο, περα του οτι προκειτε για ενα συνοθυλευμα σκορπιων σκεψεων κ εντυπωσεων (ααα και οτι καθε Παρασκευη βραδυ εχουμε ραντεβού εδώ ;-)
Λατρεμενες ατακες
Keep it classy, never trashy, just a litle nasty...
Η μαθηματικη σχεση που συνδεει τις γυναικες κ τα προβληματα... ειναι αυτη του πολλαπλασιασμου!
Πραγματικα, πως μπορει κανεις να γιορταζει την "Ανασταση", ενα συμβαν που κατα καποιους δεν ειναι επιστημονικα αποδεδειγμενο (-δε παιρνω θεση σε αυτη την πτυχη), ενος κ μονο ατομου (ειτε ειναι ανθρωπος ειτε θεος ειτε χιμαιρα) τι στιγμη που ολοι ζουν στη φθορα κ μαλιστα μια φθορα που οδευει ολο κ πιο συντομα σε τερμα? Ειναι αποριας αξιο (τουλαχιστον απο μενα) πως καποιοι συναθρωποι μας ενοχλουνται απο εκφρασεις οπως η παραπανω!
